حس و حال

به نام خدا

خیلی وقت است چیزی ننوشته‌ام. دلم می‌خواهد بگویم و بنویسم؛ اما نمی‌دانم از چه و چگونه ...

دلم می‌خواهد تنها باشم اما حس تنهایی شدید و آزار دهنده‌ای می‌کنم

دلم می‌خواهد با کسی حرف بزنم اما حس پرگویی دارم و سکوت را آرزو می‌کنم

گوش شنوا ندارم و همه چشم به دهان من دارند

مکث‌های طولانی‌ام در لابلای سطرهای نوشتن این متن شوقم برای نوشتن را در برابر خودم می‌پوشاند هرچند خواننده‌ای که بعید می‌دانم باشد این را نخواهد دید

پر ام از حس‌های متناقض و آرامشی می‌خواهم که از این افکار خلاص شوم اما تا آرام می‌گیرم افکار مختلفق ذهنم را پر می‌کند. وای که چه چرخه بدی است.

همیشه به تو پناه برده‌ام ای خدا از ریا و تزویر اما خسته‌ام از تظاهر به خوبی و خوشی در برابر نزدیکترین‌هایم تا مباد که ناراحت شوند هرچند خود نیز به این راضی‌ترند و با این که بوی تظاهر فضای اطرافم را پر کرده اما ترجیح می‌دهند ظاهرم را باور کنند.

از تصمیمات زندگی‌ام نمی‌دانم چقدر پشیمانم ... ای کاش در موقعیت گرفتن برخی تصمیم‌ها اصلا قرار نمی‌گرفتم.

آشفته‌ام! اهوای خانه را در سر دارم و رغبت بودن در آن در من کم شده، محیط کار را غرق در آرامش می‌دانم

خواب آلوده‌ام و خواب از من فراری

....

بیش از این نوشتن را نمی‌خواهم ادامه دهم هرچند که حرف دل نزدم اما صبورم و صبر می‌کنم؛ صبر به معنای تلخی. دلم به آیات تو روشن است ای خدا که بعد سختی آسانی است اگر با صبر و ایمان باشد. امیدوارم و امیدم تویی ای خدا؛ فقط دعا می‌کنم که سختی باشد این چه که می‌کشم

شکر به خاطر همه نعمت‌هایت که اگر چه به زبان نمی‌آورم اما می‌بینم و می‌دانم و خیلی را هم نمی‌دانم اما شکر ...

تحریم و دردسرها؛ 1-تاریخ و میخ

به نام خدا

سلام،

مدت‌هاست مطلبی نگذاشته بودم و از این بایت خودم را سرزنش می‌کنم، اما معتقدم سخن باید از دل بجوشد تا دل نشین گردد.

چیزی که مدتی است ذهنم را درگیر کرده بحث‌های تحریم و رفع آن است! اگرهم ذهنم به مجازیات و واقعیاتی غیر بگریزد اخبار و حوادث پیرامون یا حتی سخنان معمول و روزمره کوچه و بازار و دانشگاه و ... دوباره مرا حول این میخ خود کوفته می‌گرداند!

"تحریم‌هایی که به جهت کند کردن مسیر پیشرفت ملتی پایه گذاری شده‌است که می‌خواهد روی پای خودش بایستد"؛ تعریفی که در وهله اول از ذهن خودم می‌گذرانم. اما حال که به 37امین سالگرد پیروزی انقلاب نزدیک می‌شویم فکر می‌کنم خوب است یک نگاه دوباره به آن داشته باشم.

تحریم‌ها در طول سال‌های گذشته گاه زیاد، گاه کم مردم کشورم و زندگی روزمره‌شان را تحت تاثیر قرار داده‌است. اما در چند (5-6) سال اخیر این مسئله جنبه‌هایی جدید به خود گرفته‌است. مجالی یافتم تا ذهنیات و افکارم را روی صفحه کلید رایانه خالی کنم، شاید پاسخی، ایده‌ای، تحلیلی، یا حتی سوالی جدید از این گردباد حوادث دریابم یا از دوستانی که در همین مقوله تفکر دارند چیزی جدید یاد بگیرم. برای همین به جای دیدی احساسی سعی خواهم داشت دیدی کاملا منطقی داشته باشم، ان‌شاالله

اگر بخواهیم دقیق بنگریم، تحریم‌ها تصمیم نیستند که به دنبال اتخاذ کننده بگردیم، سیاست اجرایی هستند. و هر سیاست اجرایی عقبه‌ای در تفکر سیاسی دارند. برای بررسی این طرز تفکر باید نگاهی هرچند کوتاه در تاریخ شکل گیری این تفکر داشته باشیم که سعی دارم در چند بخش کوتاه آن را ذکر کنم. و بعد به سراغ امروز و آینده بروم.

Happy Flag day

This is the day that all the people should be happy. why? It's the US Flag Day!
It's somehow impolite to just say "Happy Flag Day" without telling some of its glories and honors.

امان از شر عمل خیر

ما ز یاران چشم یاری داریم!

___________________

گاهی انسان از خوبی زیاد به بدترین موجود تبدیل میشه!

چونان بد بودن را حس می‌کنم که حیف می‌دانم جملاتی با ساختار صحیح را خرج این بدی خود کنم!

...

جنگی که بود، جنگی که هست

تاریخچه‌ای قبل از انقلاب، چرا انقلاب رخ داد؟

سرزمین ایران دارای تاریخی طولانی و پرفراز و نشیب است. تاریخی که در آن هم قهرمانی‌ها فراوان است و هم خیانت‌ها؛ هم پیروزی‌های فراوان وجود دارد و هم شکست‌های تلخ. اما در تمام طول این تاریخ، جایی که پیروزی‌ای وجود داشته است، عامه مردم به نوعی نقش بسیار پررنگتری دارند تا در شکست‌ها؛ در حقیقت در شکست‌ها، بیشتر این حکام یا اشخاص دیگر در صحنه هستند که خواسته یا ناخواسته کشور را به هزیمت کشاندند و اتفاقا در چنین زمان‌هایی مردم به کنار زده شده‌اند. آنچه در اینجا برای ما مهم است نه تاریخ کهن که تاریخچه‌ای معاصر از حیات ایران است. برهه‌ای از تاریخ که مردم به طور فزاینده‌ای به کنار زده شده و حتی سرکوب شدند. نتیجه آنکه کشورمان، چه از لحاظ وجهه ملی و بین المللی و چه از لحاظ گستره جغرافیایی، ضربات شدیدی دریافت کرد. شروع این دوران به اواخر استعمار قدیم باز می‌گردد. جایی که با حملات به شرق و غرب کشور گوشه‌هایی از کشورمان جدا شد. و این تا حدی معمول و مرسوم بود، کشوری به قصد کشور گشایی به همسایگان خود حمله میکرد و اگر به اندازه کافی قوی بود از حوزه همسایگان نیز فراتر می‌رفت تا به منافع موجود در سرزمین

کابوس کرکس ها

امروز توفیق شد مستند کابوس کرکس ها رو ببینم، که خیلی منتظر بودم ببینمش ولی عقب افتاد و نشد زنده‌اش رو ندیدم. وقتی اقتدار آقا رو می‌بینم که می گه "تل آویو و حیفا رو با خاک یکسان می‌کنیم" تمام غصه‌های این چند مدت از ذهنم فراموش می‌شه. هرچند همین چند دقیقه پیشش یه بنده خدایی تو اخبار می‌گفت ما می‌خواهیم حسن نیتمان را به جهان نشان دهیم. البته این درست ولی کی جواب توهین‌های مکرر مقامات دشمن رو می‌خواد بده. به هر حال، فعلا تا یه مدتی دوباره شارژ شدم. اما در کنار این، یکی دو تا نکته رو هم کیف کردم.

1- یه بنده خدایی که باهم داشتیم مستند رو می‌دیدیم، برگشت گفت اینا رو هم ترور می‌کنند (اشاره به چند نفری که صحبت کردند) جوابش رو نمی‌دونم گرفت یا نه ولی تو خود مستند بود. می‌گفت "نه پهباد که یه برگ حاوی دیتا تو این مورد کسی به ما نداده". اینا کار یکی دو نفر نیست. به حمدالله الآن خیلی فراتر از یکی دو نفر تو حوزه‌های مشابه فعالند.

2- تو یه جمع بودیم یکی گفت، مشکل پیشرفت‌های دفاعی ایران اینه که آزموده شده نیست؛ شاید تو آزمایش و رزمایش خوب عمل کنه ولی تو جنگ واقعی کسی امتحانش نکرده. اما این درست نیست همین اواخر تو لبنان و فلسطین موشک‌هامون و تو اسرائیل و خلیج فارس هم پهبادامون امتحانشونو پس دادن.

در کل کار خدا رو عشقه. الحق که ابن مملکت بی صاحب نیست که هیچ، صاحبش رو نایبش معرفی کرد.

شروع به کار

به نام خدا

سلام به همه دوستان،

بنده بعد از اینکه برای چند تا از عزیزان وبلاگ آماده کردم، تصمیم گرفتم خودمم اینکارو بکنم؛ اینطوری می تونم علاوه بر اشتراک افکارم، کار های گرافیکی و برنامه نویسیم رو هم خدمت دوستان معرفی کنم تا اگر به درد کار های مذهبیشون خورد استفاده کنند.

ممنون میشم من رو از نظراتتون محروم نکنید.